A Quiet Place Part 2 Review - Een fantastisch vervolg (2024)

Na het ijzersterke en immens succesvolle eerste deel, kreeg John Krasinski de kans om zijn A Quiet Place universum verder uit te bouwen met een tweede deel. Inmiddels is ook al een derde deel aangekondigd. Begrijpelijk, want na het zien van het tweede deel ben ik nog lang niet klaar met de wereld die Krasinski weet neer te zetten. A Quiet Place weet op een speciale manier constant je aandacht vast te houden en zowel visueel als met audio spanning op te bouwen op een manier die je niet vaak ziet. A Quiet Place Part 2 is een prachtig vervolg op het eerste deel dat niet alleen voortbouwt op de interessante elementen van het eerste deel, maar ook zoet maakt voor het derde deel dat volgend jaar uit moet komen.

Dit is een spoilervrije review van A Quiet Place Part 2.

In A Quiet Place Part volgen we een gezin uit een klein stadje in de Verenigde Staten wanneer plotseling een groep alien monsters op de aarde aankomt en alles wat ze op hun pad tegenkomen kapot willen maken. De vader en moeder, gespeeld door John Krasinski en Emily Blunt, die toevallig ook getrouwd zijn in het echte leven, doen er alles aan om hun kinderen te beschermen in deze post apocalyptische wereld. De wereld zal nooit meer zijn zoals het ooit was, tenminste, daar lijkt het op, want een groot deel van de mensheid is uitgeroeid door de wezens en er lijkt geen oplossing te zijn om de aliens te verslaan. Hierdoor moeten ze een nieuwe manier van leven ontwikkelen, in complete stilte, want de monsters kunnen niks zien, maar hebben wel verhoogd gehoor waardoor ze alles kunnen horen. Een verkeerde stap op een takje, of een keer niezen op het verkeerde moment kan hierdoor fataal zijn. Dit is de opzet van het algehele verhaal dat wordt opgezet in deel één en deel twee gaat exact verder op het moment waar het eerste deel is geëindigd.

De worldbuilding is fantastisch

In het eerste deel weet Krasinski al op een fantastische manier een overtuigende wereld neer te zetten die erg rijk aanvoelt. Door slim gebruik van audio, of juist totaal geen audio, en een prachtig post-apocalyptisch decor, wordt er een geloofwaardige wereld gecreëerd met fantastische world building. Zonder te veel te zeggen, leer je erg veel over de huidige staat van de wereld terwijl je nieuwsgierig wordt gemaakt naar meer. In het tweede deel wordt deze lijn doorgezet en zul je ditmaal ook mensen leren kennen buiten het gezin en erachter komen wat de traumatische gebeurtenis heeft gedaan met sommigen. De wereld is niet meer zoals deze was en de mensen die erin leven zijn zichzelf ook kwijtgeraakt. De worldbuilding en de opzet hiervan is fantastisch gedaan en er wordt aan alle details gedacht. De geloofwaardigheid van de film en de personages die zich hierin begeven wordt daardoor vele malen versterkt en het nodigt uit om steeds meer en meer te willen leren over de wereld zelf en de mensen die hierin leven.

Oorverdovende stilte

A Quiet Place wordt snel omschreven als een horror, maar dat is naar mijn mening zeker niet op de traditionele manier. Er zitten schrikmomenten in de film, maar dit is niet de drijvende kracht achter de horrorelementen. Wat A Quiet Place Part ijzersterk maakt, is de constante angst. Niemand mag ook maar een enkel moment verslappen, of er komt een monster binnen no-time opdraven. Dit voel je als kijker ook en zonder dat je de monsters ziet, weet je dat ze nooit ver van de personages vandaan zitten. Hierdoor had ik constant gevoel van spanning in mijn lichaam, wat ook kenmerkend was aan het eerste deel. Zelfs wanneer personages even veilig lijken te zijn, weet je dat dit niet het geval is en je wordt al zenuwachtig wanneer ze over een bospad lopen waar takjes op liggen die bij elke stap kunnen breken.

Dit gevoel wordt op een aantal momenten versterkt wanneer er slim wordt gespeeld met de camerastanden en audio. De dochter van het gezin, die wordt gespeeld door Millicent Simmonds, is namelijk slechthorend en Krasinski heeft op momenten waarin zij een hoofdrol speelt ervoor gekozen om de film volledig stil te maken. Geen muziek, geen stemmen, geen geluid van het monster, maar doodse stilte. Dit zorgt voor een oorverdovende stilte die nog meer spanning oproept, ook op momenten dat er geen gevaar lijkt te zijn en plots de camera overgaat naar Regan en de audio stilvalt. Geluid is een belangrijk thema in de film vanwege de krachten van de monsters en Krasinski gebruikt dit slim in zijn voordeel om een extra laag angst toe te voegen. Daarbij moet gezegd worden dat ondanks dat Part 2 een duidelijke verlengde is van het eerste deel, de schrikmomenten en spanning zijn geëvolueerd ten opzichte van Part 1. Hierin zit dus wel wezenlijk verschil, waardoor alles net wat frisser aanvoelt wat dat betreft.

Een groot mysterie

Na het zien van het eerste deel zat ik met ontzettend veel vragen waarop ik in het tweede deel antwoord hoopte te krijgen. Een deel van deze vragen wordt beantwoord, maar laat genoeg ruimte over om een eigen beeld te schetsen van de situatie. Zo leren we deels waar de monsters vandaan komen en hoe het is gesteld met andere mensen in de wereld. Part 2 weet net genoeg informatie te geven om je nieuwsgierigheid te beantwoorden, terwijl het nog genoeg mysterie behoudt voor het derde deel. Ik ben nog lang niet uitgeleerd over de wereld van A Quiet Place en kan daarom ook niet wachten op een volgend deel. Daarbij moet wel gezegd worden dat Part 2 duidelijk dient als een overbrugging tussen deel 1 en 3. Part 2 duurt iets langer dan anderhalf uur en mede dankzij de constante spanning, vliegt de film voorbij. Zodra de film was afgelopen had ik het gevoel dat er nog veel meer te vertellen was en dat we nog lang niet uitgekeken waren.

Aangezien het tweede deel verder ging op het exacte moment waar het eerste deel is gestopt, mogen we verwachten dat het derde deel dit ook gaat doen en zullen we volgend jaar de drie films achter elkaar kunnen kijken en deze als een grote productie kunnen zien. Want zo voelt Part 2 van A Quiet Place. Het is een perfecte verlenging van het eerste deel die net zo goed een vier uur durende director’s cut had kunnen zijn. Ik zal het ook zeker niet erg vinden om volgend jaar alle drie de delen achter elkaar te kijken, aangezien dit vermoedelijk feilloos in elkaar over zal gaan. Als volgend jaar Part 3 in de bioscoop te zien zal zijn, hebben we ongetwijfeld een prachtige trilogie die je in een ruk kunt kijken.

Vers bloed

Naast de bekende cast uit het eerste deel, die wederom een fantastische prestatie leveren, zijn er een aantal nieuwe castleden toegevoegd. Waaronder Cillian Murphy, die velen zullen kennen als Tommy Shelby uit Peaky Blinders. Hij speelt Emmett in de film, een vriend van het gezin van voor ‘de dag’ dat de aliens kwamen. We wisten natuurlijk al dat Cillian fantastisch kan acteren en dat bewijst hier wederom in A Quiet Place Part 2. We zien Emmett in drie duidelijke stadia van zijn leven en emoties en Cillian weet dit prachtig neer te zetten en te onderscheiden van elkaar. Zijn manier van praten, lopen, en gedragen is in alle drie de actes zo goed te onderscheiden van elkaar, dat je precies kunt herkennen hoe hij zich voelt. Dit wordt ondersteund door het knappe acteerwerk van Millicent Simmonds, die de dochter speelt, aangezien zij veel schermtijd delen met elkaar.

De ruwe emoties van wanhoop, verdriet, boosheid en opluchting zijn feilloos af te lezen van haar gezicht

Een film met kinderen in de hoofdrol kan soms de plank misslaan, maar A Quiet Place doet dit zeker niet. Ook de kinderen kunnen fantastisch acteren en misstaan niet naast Cillian Murphy en Emily Blunt. Blunt was al fantastisch in het eerste deel en trekt de lijn feilloos door in Part 2. Ze weet het gevoel van een beschermende moeder fantastisch over te brengen. Als een mamabeer beschermt ze haar kinderen en staat niets haar in de weg om haar kinderen een beter leven te geven. De ruwe emoties van wanhoop, verdriet, boosheid en opluchting zijn feilloos af te lezen van haar gezicht en voegt veel toe aan je kijkervaring.

Daarbij moet wel gezegd worden dat vanwege de lengte van de film en de intrede en schermtijd van Murphy zijn personage, Blunt wat minder te zien is dan je zou wensen en haar personage minder diepgang krijgt dan in het eerste deel. Dit versterkt het gevoel dat de trilogie bedoeld is als een geheel en dat ervoor is gekozen om in deel 2 wat minder aandacht te schenken aan Blunt en meer aan Murphy. Je volgt als het ware twee losse verhalen die tegelijk onlosmakend aan elkaar verbonden zijn en dan moet de schermtijd helaas verdeeld worden. Het verhaal van Blunt miste hier en daar ook wat noodzaak en zij zat in Part 2 meer in overlevingsmodus ten opzicht van deel 1, waarin ze duidelijk progressie probeerde te maken in de wereld. De progressie zat voornamelijk in Emmett zijn verhaallijn, terwijl de moeder van het gezin weer in balans moest komen, voor hoeverre dat kan in de post apocalyptische wereld.